|
مروری بر متداول‌ترین ترکیبات پریبیوتیک، با تاکید بر اینولین
|
دکتر جلال احسانی1  ، دکتر محمد محسن زاده* 2، دکتر مرتضی خمیری3 ، دکتر عظیم قاسم نژاد3 ، دکتر صدیقه ابراهیمی1 |
1- دانشگاه علوم پزشکی گلستان، گرگان، ایران
2- دانشگاه فردوسی مشهد ، mohsenzad@um.ac.ir
3- دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان |
|
|
چکیده: (276 مشاهده) |
مقدمه
پریبیوتیکها، مواد غیر قابل هضم در قسمتهای فوقانی دستگاه گوارش هستند که به علت تحریک رشد و فعالیت دستهای از باکتریهای مفید موجود در کولون (پروبیوتیکها) تأثیر مثبتی در بهبود سلامت میزبان دارند. فروکتوالیگوساکاریدهای با زنجیرهی کوتاه مانند فیبر β- گلوکان، نشاستهی مقاوم، پکتین، اینولین و بسیاری از کربوهیدراتهای غیرقابل هضم مثالهایی از ترکیبات پریبیوتیک میباشند. اینولین یک پلیمر زیستی ذخیرهای متشکل از مولکولهای D- فروکتوز با پیوندهای (1 2) β بوده که در انتها واجد یک مولکول D- گلوکز با پیوند (2 1) α می باشد. پیکربندی اینولین و آرایش مونومرهای فروکتوز باعث میشود اینولین در دستگاه گوارش انسان غیر قابل هضم باشد و سطوح قند خون افزایش پیدا نکند. اینولین اثرات سودمندی بر ترکیب فلور روده، جذب مواد معدنی، ترکیب چربی خون و جلوگیری از سرطان رودهی بزرگ دارد. اینولین رشد میکروارگانیزمهای مفید سلامت بخش را تحریک و در مقابل، باکتریهای انتروپاتوژنیک را مهار میکند. میکروارگانیزمهای مفید، اینولین را تخمیر کرده و ترکیبات اسیدی مانند اسیدهای چرب کوتاه زنجیر با قابلیت کاهش pH در رودهی بزرگ و مهار پاتوژن‌ها را تولید میکنند. مقدار اینولین در گیاهان مختلف از 1% در موز تا بیشتر از 15% در ریشهی کاسنی متغیراست. اینولین نوع فروکتان به طور عمده در انواع گیاهان دو لپهای متعلق به تیرهی آستراسه شامل کاسنی، سیب زمینی ترشی، کنگرفرنگی، قاصدک و گل کوکب یافت میشود. مطالعه حاضر به معرفی متداول‌ترین ترکیبات پری بیوتیک سلامت بخش و به طور ویژه اینولین می پردازد. |
|
| واژه‌های کلیدی: الیگوساکاریدها، اینولین، پریبیوتیکها، فیبرها، غذاهای فراسودمند، کنگرفرنگی |
|
|
متن کامل [PDF 714 kb]
(72 دریافت)
|
نوع مطالعه: مروری |
موضوع مقاله:
صنایع غذایی
دریافت: 1399/1/19 | ویرایش نهایی: 1399/10/1 | پذیرش: 1399/7/7 | انتشار: 1399/10/1 | انتشار الکترونیک: 1399/10/1
|
|
|
|
|
|
